Rozporządzenie BMR uprawnia Komisję Europejską lub krajowy organ do wyznaczenia tzw. zamiennika dla znikającego wskaźnika.
Komisja Europejska lub krajowy organ może wyznaczyć zamiennik tylko pod pewnymi warunkami, określonymi w rozporządzeniu BMR i tylko w odniesieniu do określonego katalogu wskaźników referencyjnych. Jeśli Komisja lub krajowy organ wyznaczy zamienny wskaźnik referencyjny, będzie on z mocy prawa używany w umowach, w których nie ma klauzuli awaryjnej lub jest ona nieodpowiednia. W pozostałych przypadkach stosowane będą zapisy z umowy i zawartej w niej klauzuli awaryjnej.
W Polsce krajowym organem do wyznaczenia tzw. zamiennika dla znikającego wskaźnika jest Minister właściwy do spraw instytucji finansowych, który po wyczerpaniu procedury określonej w Ustawie o nadzorze makroostrożnościowym, może w stosunku do kluczowego wskaźnika referencyjnego, jakim jest WIBOR, w drodze rozporządzenia określić zamiennik lub zamienniki oraz korektę spreadu lub metodę jego ustalenia oraz odpowiednie istotne zmiany dostosowawcze, a także datę lub daty rozpoczęcia stosowania danego zamiennika lub zamienników.